295 Seria fortunnych nieprzypadków Rozdział 1

- Ja to mam pecha.

            Myślałam tak często. Dla mnie każdy dzień był piątkiem trzynastego. Przez ostatnie dwadzieścia siedem lat mojego życia miałam pod górkę. Nawet w dniu moich narodzin. Ojciec wiózł drącą się matkę do szpitala, o dobry tydzień przed terminem, gdy na drogę spadł wielki konar. Była straszna zamieć. Luty z największą ilością opadów śniegu w historii mojego województwa. I urodziłam się w samochodzie. Nim przyjechała karetka, ja już byłam na świecie. Ojciec dostał odmrożenia od klęczenia w śniegu. Jemu chyba nigdy w życiu nie było lekko. I tak już było mam wrażenie zawsze. Wiecznie pod górkę.

            Dziś kończyłam dwadzieścia siedem wiosen i stałam przed kolejnym dylematem, a nawet dwoma. Parę dni temu zwolnili mnie z pracy. Papierkowa praca w administracji nie była moją mocną stroną. Zapodziałam dwa papierki i żeby nikt nie zauważył, wydrukowałam je i podrobiłam podpis. Ja nie widziałam różnicy. Niby mogłam jechać do klienta i poprosić go o ten podpis osobiście. Ale w nawale pracy tak było szybciej. I wyleciałam. Wiem, moja głupota nie zna granic. Ale na tym nie koniec. Od roku nie mam faceta. Jędrek, mój ostatni, zostawił mnie dla jakiejś cizi z Internetu. Że niby taka zorganizowana i ambitna. Dodatkiem do tej ambicji i inteligencji jest duża miseczka stanika i smukła talia. Ciężko stwierdzić czy ładna pod toną tapety, którą wciąż nosi.

            Ale dwa miesiące temu kumpela wyprawiała urodziny na dyskotece. Nie chodzę często, ale fajnie było się odchamić, potańczyć trochę i wyluzować się. Niestety za dużo wypiłam i obudziłam się następnego ranka u obcego faceta w łóżku. Wymknęłam się cichaczem, nawet nie patrząc jak wygląda, a z samej nocy nie pamiętam dosłownie nic. A teraz okres mi się spóźnia i nie mogę uwierzyć we własnego pecha. I to nie jest tak, że ja jestem jakaś pusta czy upośledzona. Nawet leniwa nie jestem. Zawsze lubiłam się uczyć.  Nie stronie od ciężkiej pracy. Tylko jakoś tak wszystko, za co się chwytam, nie wypala. Po części to słomiany zapał, po części kompletny brak wiary w siebie. Słowa I tak mi się nie uda powinnam wytatuować sobie na czole, na dłoniach, na dupie nawet, żeby języka tak często nie strzępić. I tak mi się nie uda. Rodzice tego nigdy nie powiedzieli przy mnie na głos, ale słyszałam, jak mówili to między sobą. Nieustannie. Gdy mama otwierała mały sklepik u nas w miasteczku, miałam może z sześć lat. Po roku zamknęła, a długi spłacaliśmy dwa lata. Gdy ojciec zmieniał pracę, jak nadarzyła się okazja na lepsze zarobki. Zrobił kosztowny kurs, a jak tylko zaczął, tak od razu złożył wypowiedzenie. Nie dał rady z samymi młodymi w wyścigu szczurów. Słyszałam jak nawzajem się dołują, jak powtarzają nieustannie I tak się nie uda. I jakoś to tak wsiąknęło we mnie. I nigdy nic się nie udawało.

            Więc siedziałam sama we własne urodziny, gdyż żadna z moich przyjaciółek nie mogła przyjść. Jedna się pochorowała, druga wyjechała w delegację. Rodzice pracowali akurat na popołudniową zmianę. I czułam się taka samotna. Dalej pod dachem rodziców, bez pracy i najprawdopodobniej z dzieckiem w brzuchu, którego spłodziłam z ojcem widmo. Koszmar jakiś. Masakra. Nie potrafiłam pohamować tych czarnych scenariuszy, które przepływały mi przez głowę.

            Pozwoliłam sobie na łzy, na użalanie się. A potem postanowiłam kupić sobie prezent. Od dawna chciałam zamówić te serię powieści dla kobiet. Kochałam się w romansach. Nigdy nie miałam ich dość. A o tej serii słyszałam wiele dobrego. W bibliotece była na nie taka kolejka, że pewnie na przyszłą gwiazdkę bym się załapała. Zignorowałam mój nieatrakcyjny stan konta, weszłam na swoje konto w Empiku i kupiłam dwie pierwsze części plus piękny notatnik z babeczkami na przecenie. Potem dopiłam piwo i usnęłam, chlipiąc jeszcze przed snem, marząc o lepszym życiu, o jakiś perspektywach. Bo jakież ja miałam perspektywy. Żadne. Zerowe wręcz. I na faceta, i na dobrą pracę, i na to, że kiedyś się stąd wyprowadzę na swoje.

            Zarejestrowałam się w pośredniaku czując lekki wstyd. Jakby to, że tu jestem, bez pracy, czyniło ze mnie gorszego człowieka. I przechodząc przez próg myślałam już o tym, że przecież na pewno się nie uda. Co mogliby mi znaleźć? Pracę na kasie, a może w jakiejś fabryce za najniższą krajową? Mam już te doświadczenia za sobą. Wolę do nich nie wracać.

            W drodze powrotnej do domu odbieram paczkę z Empiku, ciesząc się na tę obietnice zapomnienia. Mieszkam dobre pół godziny drogi autobusem od miasta w uroczym miasteczku z populacją około 10 tysięcy ludzi. W autobusie rozmawiałam z Agą. Czuła się już lepiej. Paczkę otwarłam pod domem, żeby karton wyrzucić do śmietnika na papier. I oczywiście! Złe zamówienie. Praktycznie niemożliwe, a jednak. Imię na kartonie nie jest moje, tylko jakiegoś faceta. Książka w środku również. Nudna, czarna okładka i złoty napis. Moje finezyjne romanse zaginęły w akcji. Z tej frustracji jaka przeze mnie przepływa, kopie kosz i potem podskakuje chwilę, czując, że chyba znowu złamałam palec u stopy, który pierwotnie złamałam na rolkach w zeszłym roku. Jakaś paniusia nie pomyślała, że na ścieżce rowerowej długa smycz może być niebezpieczna.

            Czekały na mnie resztki z wczorajszego obiadu, ale jakoś wcale mi się nie chciało jeść, więc postanowiłam zanieść książkę pod właściwy adres, po drugiej stronie mojej miejscowości. Znałam ten dom, długo stał pusty, aż zeszłego lata przyjechała ekipa i zaczęła go remontować. Miał świetną lokalizację. Blisko sklepu, daleko od głównej drogi i praktycznie z własnym dostępem do naszego jeziora. Nie wiedziałam nawet, że ktoś tam się wreszcie wprowadził.

            Remont wyszedł im bajecznie. Wymieniono okna i drzwi, podrasowano ogród, odmalowano płot. Dom był drewniany i wyglądał teraz jak luksusowa chatka w górach. Odważnie otwarłam furtkę i zapukałam do drzwi. Otwarła mi starsza pani, dobrze po sześćdziesiątce. Miała na sobie długi, soczysto niebieski, przedłużany sweter i czarne dżinsy. Pomimo wieku, miała świetną figurę i piękną cerę. Na nosie spoczywały okulary w eleganckich oprawkach.

-     Dzień dobry, jak mogę pomóc? - była bardzo miła. Jej kręcone blond loki rozsypywały się kaskadą wokół jej twarzy.

-     Dzień dobry. Ja chyba przez przypadek odebrałam Pani zamówienie z Empiku. Miejscowość się zgadza, mamy podobne nazwiska, ale pewnie coś pokręciłam.

-     Doprawdy, proszę wejść, syn odebrał dziś moją paczkę, nawet nie przyszło mi do głowy sprawdzić. Te kartony zawsze takie duże a w środku raptem jedna, mała rzecz.

            Weszłam do środka. Korytarz, kuchnia, wszystko gustownie urządzone, dalej pachniało drewnem i świeżością.

-     Spójrz, to moja paczka - podaję mi kartonik.

-     Mają taki sam kod odbioru. To dziwne. Straszny zbieg okoliczności.

-     Doprawdy? Nie wierzę w zbiegi okoliczności. Nic się nie dzieje bez przyczyny, kochanieńka.

-     Naprawdę tak pani uważa? Cóż, ja chyba jednak obstaję przy swoim. W moim życiu zdarzyło się zbyt wiele rzeczy, które zwyczajnie nie miały sensu. Mam po prostu życiowego pecha. Tak już bywa.

-     A ja uważam, że jesteśmy tym, co sobie powtarzamy. Uważałabym na te słowa - mówi zupełnie poważnie - Chodź, zrobię nam herbaty.

-     Dziękuje, bardzo pani miła - odpowiedziałam, z chęcią przyjmując zaproszenie. Nie chciało mi się wcale wracać do pustego, zimnego domu.

-     Syn kupił ten dom na moją prośbę. Moja matka się tu urodziła, jeszcze przed wojną i zawsze marzyłam, że kiedyś tu zamieszkam. Kochała to miasteczko.

-     Ja mieszkam tu całe życie. Strasznie tu nudno. Chyba tylko takie… - zająknęłam się.

-     …stare baby jak ja mogą się tu dobrze czuć, co? Owszem, nie ma tu dużo rozrywki, ale do miasta wcale nie tak daleko a szum i zgiełk na dłuższą metę szkodzą każdemu. Ostatnie pięć lat mieszkałam w Warszawie i miałam już dość.

-     No to z pani mieszczuch, ino sielanki się zachciało. Znudzi się pani. Pyszna herbata powiedziałam siorbiąc napój, który mi podała. Pachniał cudownie i choć parzył mi usta, rozgrzewał mnie od środka jak ciepły kocyk.

-     Dziękuje, lubuje się w dobieraniu herbat i podawaniu idealnej kompozycji. Zapraszam do siebie częściej.

-     Dziękuje. Chwilowo nie mam pracy, więc może skorzystam.

-     Takie młode piękności to myślałam, że raczej studiują.

-     Nie, ja nie. Skończyłam licencjat zaocznie z turystyki i pracowałam, odkąd tylko zdałam maturę - przyznaję, z lekkim żalem.

-     Pracowita a ciebie dziewczyna, co?

-     I co mi z tego przyjdzie? Nie pracowici ludzie się dorabiają a raczej ci, co mają szczęście i znajomości.

-     Mówisz jak moja mama za czasów PRL, kochanieńka. Skąd w tobie tyle pesymizmu?

-     Jakoś tak, nie wiem, pech towarzysz mi całe życie.

-     A co by sprawiło ci szczęście? - pyta, patrząc mi prosto w oczy. Ma hipnotyzujące spojrzenie.

-     To znaczy? Co ma pani na myśli? - pytam, zdziwiona.

-     No co by się musiało wydarzyć, żebyś była szczęśliwa?

-     Nie wiem. Chyba nie mam na myśli nic konkretnego. Zwyczajnie chcę być szczęśliwa - odpowiadam, dalej zamyślona. Dawno nie zastanawiałam się nad tym.

-     To jak chcesz o to poprosić, jeśli nie wiesz czego chcesz? To jak z urodzinami. Żona chce od męża wyjątkowy prezent. Sama nie wie co, ale ma być wyjątkowy. A jak mąż kupuje jej nowy fartuszek do kuchni, bo stary jest zniszczony, to się obraża. Czego pragniesz, Tosiu? Jak ty tego nie wiesz, to kto ma?

-     Skąd Pani wie, jak mam na imię?

-     Jest na paczce, o tutaj - przysuwa mi paczkę bliżej - a Ty możesz mi mówić Renia. Tak wszyscy na mnie mówią.

-     No tak, jasne. Czego ja pragnę? Na początek dostać miesiączkę. Boję się, że jestem w ciąży a wcale mi to teraz nie na rękę.

-     Nie skupiaj się na strachu. Na czym skupiasz myśli, to masz. Co sobie powtarzasz, tym jesteś. Wyobraź sobie, że czujesz ten dyskomfort w podbrzuszu i idziesz do sklepu po nowe podpaski.

-     Pani tak na poważnie?

-     Tak, jak najbardziej.

            Próbuje. To wcale nie takie trudne. Miesiączki mam raczej bolesne. Łatwo zapadają w pamięć. Ale czuję się dziwnie z tą obcą kobietą i tą dziwną rozmową.

-     Przepraszam cię, ale to czas mojej drzemki. Przeproszę cię teraz - mówi, wstając od stołu i zbierając kubki. Nawet nie wiem, kiedy wypiłam te herbatę, była naprawdę pyszna. Zwłaszcza z tak pięknego, porcelanowego kubeczka o naprawdę fikuśnym kształcie - Odwiedź mnie jeszcze, koniecznie. Nie znam tu nikogo. Może pokażesz mi okolice?

-     Chętnie. Do zobaczenia w takim razie - biorę moje książki, dziękuje za herbatę i wychodzę. Jakoś tak dziwnie się czuję. Może ta starsza pani to jakaś wiedźma?

            Po drodze zachodzę do sklepu po herbatę i kisiel, bo mam ochotę a w domu nie ma. Nikt nie był na porządnych zakupach od dawna. Kupuję też mięso na gulasz, buraki i kaszę. Gdy staję przed regałem z podpaskami, uśmiecham się sama do siebie i wkładam moje ulubione do koszyka.

            W domu zabieram się do zrobienia gulaszu. Kroję i marynuje mięso, w tle śpiewa Sting z gramofonu ojca. Gdy rodzice przychodzą z pracy, dom pachnie pieczonym mięsem i przyprawami. Zdziwieni rodzice siadają do nakrytego stołu, głodni jak wilki po długiej zmianie w hurtowni.

            Gdy szykuje się do spania, czuję nagle ukłucie w podbrzuszu. Dostałam moją miesiączkę. Naprawdę dostałam miesiączkę. Przypadek?

KOLEJNE ODCINKI ZNAJDZIESZ W SPISIE TREŚCI!

MOJE KSIĄŻKI ZNAJDZIESZ NA ALLEGRO!