89 Kocham to co robię! Gosia Goszczyńska

Gosia Goszczyńska, łowczyni, pasjonatka przyrody, kobieta, która nie boi się trudnych warunków atmosferycznych i ma dość odwagi, by istnieć w świecie zarezerwowanym dla mężczyzn. Kiedy przeczytacie jej historię to mam nadzieję, że tak jak ja, będziecie mieć wrażenie, że Gosia ma czelność być i marzyć, nie zważając na trudności i ograniczenia. I tego wam życzę kochane Mistrzynie. miejmy czelność iść z wysoko podniesioną głową! Miejmy czelność marzyć i żyć tak jak chcemy, w zgodzie ze sobą, z innymi, z przyrodą i z całym światem! 

Mogłabym powiedzieć, że moją największą pasją jest łowiectwo, ale dużo więcej odda słowo: PRZYRODA! Bo łowiectwo i myślistwo to przede wszystkim zamiłowanie do natury i ochrona przyrody. Bardzo się cieszę, że być może mam okazję przedstawić obraz myśliwego w sposób daleki od manipulacji i zupełnie inny niż kreują go media i przeciwnicy łowiectwa – samozwańczy „ekolodzy”. 

Gdyby w moim życiu zabrakło łowiectwa… ciężko jest mi sobie to wyobrazić! Łowiectwo to niepowtarzalne emocje, kontakt z przyrodą, ucieczka od cywilizacji, technologii, tempa, stresu, betonowej dżungli, zgiełku, natłoku myśli. To także powrót do naszych ludzkich instynktów i natury. Te kilka godzin spędzonych w kniei leczą każde zmartwienie, pozwalają odetchnąć, odpocząć i nawiązać kontakt z samym sobą. Łowiectwo to nie jest zajęcie tylko dla mężczyzn. Chociaż w gronie myśliwych odsetek polujących kobiet jest niewielki, to śmiało mówimy o naszej pasji i nie chowamy się za plecy naszych kolegów po strzelbie. Jestem dumna z tego, że coraz więcej kobiet rozpoczyna swoją przygodę z łowiectwem. Diany (określenie kobiet polujących) to kobiety, która nie boją się trudnych warunków terenowych i atmosferycznych, doskonale radzą sobie w łowiskach i bez wątpienia łagodzą też obyczaje w tym męskim świecie myśliwych. 

Z racji tego, że nas - Dian jest niewiele, to staramy się integrować, poznawać i wzajemnie wspierać. Umawiamy się na wspólne, babskie łowy, spotykamy się na strzelnicy podczas zawodów strzeleckich, aktywnie promujemy myślistwo w społeczeństwie. Pokazujemy zupełnie inną twarz łowiectwa, udowadniamy, że kobieta jeśli tylko chce, może podjąć się każdej pasji, łamać stereotypy, odważnie i bez kompleksów wkraczać do świata zarezerwowanego dla mężczyzn. 

Łowiectwo to bardzo ważna część mojego życia. Chociaż oficjalnie zasilam szeregi Polskiego Związku Łowieckiego od przeszło 3 lat, to tak naprawdę już jako mała dziewczynka biegałam za tatą do łowiska i absolutnie nic innego nie mogło się równać z frajdą, jaką mi to przynosiło! Dlatego też z wielkim bólem przyjmuje zmiany w prawie, które m.in. zabraniają udziału w polowaniach dzieci i nastolatków poniżej 18 roku życia. Zaraz jak to, mała dziewczynka złapała bakcyla do zabijania zwierząt? Otóż chyba nie jest tajemnicą, że każdy odpowiedzialny rodzic zna wrażliwość dziecka i sam najlepiej wie jak postępować w jego obecności. Nasze „polowania” opierały się przede wszystkim na obserwacji zwierzyny, nauki gatunków. Mój ojciec nie pociągnął za spust w obecności 10-latki, ale na pewno nie miałabym tego mu za złe, bo doskonale wytłumaczył mi na czym to polega oraz jakimi przyczynami i skutkami ten strzał jest uwarunkowany.

Ech właśnie, to „nieszczęsne” pociąganie za spust. Czym jest, dlaczego się tym tak pasjonuję? Gdyby faktycznie łowiectwo polegało na zabijaniu każdego zwierzęcia, które podchodzi pod lufy, to jestem pewna, że nigdy nie pokusiłabym się o tego typu pasję. Zmartwię wszystkich przeciwników łowiectwa, a przy okazji może też wytłumaczę tym „nieprzekonanym”, że jest to element ochrony środowiska (kto nie wierzy, niech zajrzy do ustawy ). My ludzie, zabraliśmy dzikim zwierzętom tysiące hektarów powierzchni na której bytowały i zmieniliśmy środowisko, do którego były przyzwyczajone. Nieodwracalnie zachwialiśmy równowagę w przyrodzie. Jesteśmy za to wszyscy odpowiedzialni, więc teraz gdy mleko już się rozlało, naszym obowiązkiem jest świadome i merytoryczne działanie mające na celu ochronę zwierzyny zgodnie z zasadami ekologii. Przede wszystkim, będąc myśliwym mam zadanie i obowiązek troszczyć się o zwierzynę, dbając tym samym o jej liczebność, warunki bytowania i różnorodność gatunków. Łowiectwo to nie tylko polowanie. Przez cały rok prowadzimy prace gospodarcze, obserwujemy zachowania zwierząt i staramy się im zapewnić warunki do egzystencji w świecie kompletnie zdominowanym i zawłaszczonym przez człowieka. 

No dobra, mówię, że chronię zwierzynę, to po co do niej strzelam? Każdy oddany do strzał to wielkie emocje, poprzedzone niejednokrotnie wieloma godzinami, czy nawet tygodniami pracy, obserwacji, wyjazdami w łowisko. To także ogromna wdzięczność i szacunek do zwierzyny, która oddała swoje życie, abyśmy my ludzie mogli istnieć. Jednocześnie wiem, że dokonuję tego szybko, etycznie, oszczędzając zwierzynie cierpienia i każda cząstka tego zwierzęcia zostanie przeze mnie uszanowana i spożytkowana. Odstrzał zwierzyny to ogrom zasad, przepisów, zakazów, nakazów. Pozyskanie zwierzyny ma być etyczne, oszczędzające zwierzęciu bólu i cierpienia. 

W Polsce ze względów etycznych nie strzela się m.in. do licówek (łań prowadzących chmarę jeleni), zwierzyny przy paśnikach, zajęcy pozostających w bezruchu, ptaków nie będących w locie. Każda zwierzyna ma swój okres ochronny, który jest podyktowany m.in. okresem wydawania na świat potomstwa, podczas którego odstrzał jest zabroniony. Ponadto, liczba zwierzyny, która może zostać pozyskana jest bardzo dokładnie wykalkulowana w oparciu o wiele czynników. Strzelam bo wiem, że jest to potrzebne i ma swoje uzasadnienie w ekologii. Strzelam bo wiem, że to element gospodarowania zasobami zwierzyny i umożliwienie utrzymania naszych rodzimych gatunków przy życiu. Strzelam też, bo wiem, że dzięki temu moja lodówka jest pełna zdrowego, pełnowartościowego mięsa. Jestem pewna produktu, który trafia na mój stół. Nie martwię się o antybiotyki, hormony i całą chemię, którą zawiera mięso w supermarketach. Jestem świadoma, że mięso „nie rośnie na drzewach”, tylko aby zjeść pieczoną łopatkę w sosie grzybowym, najpierw należy zwierzę uśmiercić. Ale dzięki myślistwu wiem, że taki dzik został pozyskany etycznie, był żyjącym wolno i szczęśliwym zwierzęciem, a nie zabijaną masowo świnią w skrajnych dla żywych istot warunkach. 

Oprócz łowiectwa, swój wolny czas poświęcam na podróżowanie i czytanie. Uwielbiam góry, szczególnie nasze polskie. Bardzo dużo czytam, przede wszystkim ubóstwiam reportaże i literaturę faktu. Moja absolutna „piątka” to Jacek Hugo-Bader, Tiziano Terzani, Swietłana Aleksijewicz, Wojciech Tochman i Witold Szabłowski. 

Moje motto życiowe? Mam raczej swoje przekonanie o tym, że trzeba być w porządku dla drugiego człowieka i w porządku dla samej siebie -niezależnie od tego, co nas w życiu spotyka – problemy, zmartwienia, rutyna, trzeba odnaleźć swoją pasję i z niej czerpać energię, znaleźć chwilę dla siebie i dla swoich potrzeb. Każda z nas na to zasługuje! 

Gosia Goszczyńska 

Jestem myśliwym od 2014 r. W swoim kole łowieckim pełnie funkcję kronikarza. Jestem członkiem Komisji Etyki i Tradycji przy Zarządzie Okręgowym PZŁ w Łodzi .

Instagram: @gosia_gigi 

FB: Time2Hunt – strona na Facebooku, którą prowadzimy razem z koleżanką Olą i kolegą Jankiem 

Instagram: @time2hunt_pl